Kendi değerini nasıl bulur insan?
Değer görmekle mi? Değerli hissettirildiğinde mi kendini değerli hisseder?
O kişi için değer nedir acaba?
Ya ıssız bir adaya düşse kendi değerini hiç mi bulamayacak?
Teknoloji ilerledi, uzaya gitmek kolay, yapay zekalar, insansız araçlar. Hepsi maddi, yani elle tutulan, gözle görülen şeyler. İnsanın bir anlamda zekasını kanıtlaması. Ne büyüğüz, ne zekiyiz, yapılmayanı yaparızın kanıtı bir anlamda. Fakat iş psikolojimize geldiğinde tam da bu ilerlemenin tam tersini görüyorum ben. Ruhlar daralmış, sıkkın, ne yapacağız derdi çok, doyumsuzluk had safhada. Ne yapalımın cevabını bilmiyoruz. Arıyoruz fakat bulamıyoruz. Geldiğimiz nokta instagramda yalan mutluluklar (çoğunlukla) birbirine özenmeler. Benim yok onun niye varlar.
İşte bu noktada aslında bence anahtar kelime değer ile ilgili. Sen gerçekten kendini ne kadar değerli hissediyorsun. Bu altın borsası değil, sensin, biriciksinin cevabını bulmak. Kendini olduğun gibi günahı ve sevabı ile kabul etmek. Değerin için çok ünlü, çok zengin olmak yerine içsel olarak değerli olduğunu hissetmek. Maalesef hiçbir teknoloji bunu geliştiremedi daha. Çünkü hepimiz tek ve biriciğiz. Kendi kendimizi kabul edip yola çıkmak ise anahtar kelime.
Ben kimim?
Potansiyellerim ne?
Beni ne mutlu eder?
Şimdiye kadar ne yaptım?
Bunların cevabını bilmek, çevrende olan her olumsuzluğa rağmen kendini tanımak bence doğrusu. O zaman insan kendini değerli hissetmeye başlar. Zorunda oldukların değil, zorla olmadan yaptıklarındır belki de değerin. Para, zenginlik değil de iç zenginliğindir. Evet böyle oldu yaşadım bitti deyip tekrar kalkmaktır ayağa belki. Sonunu bilerek yaşamak ve o sonun olduğunu bilerek hareket etmektir bu hayatta.
Nedense herşeyin ömrü olduğunu biliyoruz da kendi ömrümüzün olduğunu ve bunun da bir gün sonlanacağının farkında değiliz.
O zaman bugün kendinle başla derim ben.
Ben gerçekten değerliyim diyerek, kendini kabul ederek, benim bir sürü kendine has özelliğim var kabulüm bu diyerek.
Çünkü hayat bir gündür, o da bugündür.
Keyifli cumartesiler.
